YARAM ŞÜKÜRSÜZLÜK

        Bu günlerde kendimi pek iyi hissetmiyorum içimde çok derinlerde kanayan bir yara var gibi ama bulamıyorumki sarmaya çalışayım...Dünde böyle bir gündü başım çok ağrıyordu bunuda bahane ederek örtünün altına saklanmak istedim adeta...Bürünmek ,gizlenmek ,bekleme konumunda kalmak farklı bir duygu herkes tatmıştır bunu...Bir iki saat sonra[trt belgeselde] ZORUNLU HAYATLAR isimli lbir program izledim sanki bir katman açıldı gönlümde...İstanbul Tarlabaşında bir sokakakta doğudan göç etmek zorunda kalmış insanların hayat öyküsü bu...Nedendir bilmem çocukluğumdan beri merak ederim İstanbulun böyle daracık sokaklarındaki yaşam öykülerini birde hapiste yaşayan insan öykülerini...beni çok ürkütür ama yinede merak ederim bu insanların ruhlarının derinini...(yinede arkasını bilmedğim işten yaradana sığınırım)Daracık sokaklar,eski yapı evler,sıvası dökülmüş camları kırık ,iki bina arası okadar yakınki arasına ip gerilip çamaşırlar asılmış ,sokağın kendi sakinlerinin bile korktuğu,emniyeti sadece içerdeyken hissettiği,kadınların  merdiven silerek geçim sağladığı,gençlerin çoğunun midye satarak para kazandığı,çocukların tek oyuncakları annelerinin çalıştığı yerden veriln hediye bebek yada araba olduğu bir sokak...Köylerinin hasretiyle yanan,anne babalarınında torun hasretiyle bir gün gelir özlemiyle beklediği evlatları canları...Köydeki o uçsuz bucaksız gökyüzünden sonra bir lokma göğe bakıp çokkk uzakları hatırlayan...Peki bütün bunların moral neresin de...herseye rağmen gülen çocuk gözleri ,sokakta koşturup top oynayan çocukların neşesi , isyan etmeyen, zorluklara rağmen yılmadan devam eden, aileyi ayakta tutmak için didinen yurdum insanı için  duayla  yürekleri birleştirmek kaldı bana tüm izlediklerimden...minicik aklımla anlayabildiğimEN BÜYÜK YARAM ŞÜKÜRSÜZLÜK,EN BÜYÜK DERMANIM -kendime değil nefes alabilmek için nefes alan tüm ümmete- DUAYA AÇILACAK ELLERİM..Rabbim ne olur nasibet...